Na het verlaten van het Stift dalen we af naar het dorp Melk voor de laatste verse inkopen. Langs de Donau lopen we richting de waterkrachtcentrale Melk om daar de Donau over te steken. Hier oversteken scheelt een hele omweg, anders hadden we weer terug moeten lopen naar de brug. Het is ook erg rustig omdat hier bij de krachtcentrale alleen maar voetgangers en fietsers over mogen steken. Aan de andere kant van de Donau steken we het spoor over en klimmen eerst steil en later gelijkmatiger naar Leiben. Over kleine weggetjes wandelen we via Losau naar Artstetten. De basiliek van Maria Taferln zien we al liggen, maar het duurt nog wel even voordat we echt in de buurt zijn. Over veldwegen bereiken we tenslotte na een laatste stevige klim de Basiliek van Maria Taferln. Om de hoek ligt Gasthof Zum Goldenen Löwe, waar naast gewone kamers een heuse pelgrimsherberg is.
Bij het afstellen van onze rugzakken voor het gasthof worden we zomaar aangesproken door een meneer die ooit ook te voet naar Santiago wilt gaan. Na een kort praatje wenst hij ons een Buen Camino! De basiliek werd gerenoveerd en stond deels in de steigers. Maria Taferln is de pelgrimsplaats van Niederösterreich en ligt hoog op een heuvel. Hier hadden we weer een mooi uitzicht over de Donau. Via grote trappen dalen we af naar de weg en gaan verder naar beneden over een bospaadje naar Marbach. Het volgende gedeelte is minder interessant, je wandelt kilometers lang over de Donauradweg, die je moet delen met fietsers. Bij Gottsdorf verlaten we de Donau en gaan binnendoor naar Persenbeug. Hier staat op het plein een bordje met de nog af te leggen afstand naar Santiago de Compostella: 2990 km. We zijn er dus nog lang niet! Via de brug over de Donau gaan we weer naar de andere oever. Hoewel de route naar rechts verder gaat, gaan wij linksaf richting Ybbs an der Donau en het treinstation (4km) om via Wenen terug te keren naar huis. Het eerste gedeelte van onze Oostenrijkse Jakobsweg zit er op en in augustus 2010 zijn we weer verder gegaan. Hopelijk met beter weer, want eindigen met regen is toch echt geen pretje.
(11 km vanaf het treinstation)[/custom_headline]
Voor de voortzetting van de Jakobsweg zijn we in augustus 2010 weer naar Ybbs an der Donau gereisd. De reis naar Ybbs an der Donau ging voorspoedig, slechts een half uurtje vertraging omdat we geen toestemming kregen om op de luchthaven van Wenen te landen. Nadat we de rugzakken van de band hadden gepakt, zijn we met de trein in 3 uurtjes naar Ybbs an der Donau gegaan.
Zoals we in mei geëindigd zijn, zo starten we nu weer: met regen, regen en nog meer regen. In 3,5 uur wandelen we naar Hengstberg, waarvan ruim 2 uur in de stromende regen. We verlaten de Donau en stijgen soms steil door het bos omhoog. De route gaat afwisselend over asfalt en bospaden. In het bos was het pad niet goed zichtbaar, maar gelukkig was er wel een goede markering die ervoor zorgde dat we niet konden verdwalen. Koud en klam komen we aan in Hengstberg, waar we overnachten op de boerderij Pichelbauer (Urlaub am Bauernhof, huisnummer 18, voorheen 11). Onze natte kleding en schoenen mochten we direct in de droogruimte plaatsen (stookruimte). De volgende ochtend stonden onze droge kleren alweer klaar voor onze kamerdeur, een beetje ruikend naar rook! Het is mogelijk om ’s avonds een warme of koude broodmaaltijd te eten.
De boer vertelt ons in de stal een leuke anekdote: volgens de regels van de Naturschutz mogen er in de koeienstallen geen andere dieren verblijven, maar het is natuurlijk onmogelijk om de stal hermetisch af te sluiten. We zien ondertussen de zwaluwen, een bepaalde soort die een constante temperatuur nodig hebben, vrolijk door de stal vliegen op zoek naar eten voor de jongen, die verscholen in de muur zitten.
De route bestaat vandaag voor 90% uit asfalt en 10% onverharde paden. Dit loopt natuurlijk wel lekker weg. Hoewel het grootste gedeelte over asfalt gaat, is het aantal auto’s op twee handen te tellen. Het begin gaat lekker, het zonnetje schijnt en we wandelen afwisselend door maïsvelden, langs grasland en door het bos. Net na onze pauze bij de “Lueger Kapelle” begint het weer te regenen. De regen vergezeld ons tot aan Neustadtl an der Donau.
Jacobus is in Neustadtl in vele facetten aanwezig: de Jakobsweg voert door het dorp, de kerk is gewijd aan Jacobus, er staat een groot beeld van Jacobus als pelgrim, een straatnaam is naar Jacobus genoemd en met een 6,5 km lange themawandeling “der Weg ist das Ziel” ervaar je in het klein een pelgrimstocht.
In het café-restaurant een kopje soep genomen om weer op temperatuur te komen. Hier hebben we ook onze Jakobsstempel gekregen. Met een gevulde maag gaan we verder. Onderweg komen we veel boerderijen met dezelfde bouwstijl tegen, een gesloten vierkant met een binnenplaats. Net buiten Neustadtl zien we het volgende dorp op ons pad al liggen, Kollmitzberg. Een klein uurtje later staan we ook daadwerkelijk bij het kerkje van de heilige Ottilia (Odilia) bovenop een heuvel. Genietend van het uitzicht nemen we nog een pauze bij de bron van Ottilia. Bij de Kollmitzer Kirtag komen jaarlijks 30.000 mensen op de kerkdiensten, vele marktkramen en activiteiten af (weekend in september).
Beneden in het dal ligt Ardagger Stift, waar we wederom op een boerderij overnachten. Het enige restaurant blijkt deze avond gesloten te zijn. Hoewel ze eigenlijk geopend zouden zijn, hebben ze juist vandaag besloten om toch niet open te zijn. In het dorp spreken we iemand aan en zij blijkt de eigenaresse te zijn van ons logeeradres. Wij vragen haar of er nog andere eetgelegenheden zijn, maar die zijn er niet. Gelukkig is zij bereid om vanavond een broodmaaltijd klaar te maken, zodat we ons noodrantsoen niet aan hoeven te spreken. Tip: Neem tussen de middag in Neustadtl een goede, stevige maaltijd en in de boerderij een kleinigheidje. Hoewel we vooraf de Ruhetagen van het restaurant hadden gecheckt, kan het dus toch gesloten zijn.
Het leek wel herfst, 14 graden, harde wind en regen! Gelukkig was Jakobus ons gunstig gezind en hield het na een uurtje op met regenen. Door maïsvelden, graslanden en het bos wandelen we over een asfaltweg naar Zeillern, waar we rond 10.30 uur arriveren. In de Jacobuskerk hebben we onze volgende stempel gehaald. Volgens het bordje in Zeillern is het nog 10 kilometer naar Wallsee. Ondanks dat het grotendeels over asfalt ging, was het best zwaar. Dit kwam mede doordat we twee avonden niet zo stevig gegeten hadden, waardoor het wandelen ons minder gemakkelijk afging. We hebben onderweg dus iets vaker en iets langer pauze genomen. Toch genieten we volop van deze etappe, die ook vanaf Zeillern weer door maïsvelden, bos, en velden vol gele bloemen gaat. Onderweg hebben we in de velden ook 7 reeën gezien.
Vlak voor Wallsee raken we het spoor enigszins bijster. De GPS en het kaartje geven iets anders aan dan de bordjes. Na 250 meter toch even teruggekeerd om de route nogmaals te checken, maar we zitten toch goed. De pijl staat naar links, dus we zijn toch maar doorgegaan en wandelen langs de kerk van Sindelburg. Mogelijk hebben ze bewust de pijl anders gezet, omdat zich hier ook een pelgrimsaccommodatie bevindt. Helaas was er niemand die ons een stempel kan geven. Niet veel later wandelen we Wallsee binnen en bereiken ons hotel, waar we een heerlijke warme chocomel bestellen. Hier verblijven we 2 nachten en genieten van een rustdag.
Na regen komt zonneschijn, eindelijk! Toch zal de hevige regenval van de afgelopen dagen alsnog zorgen voor een probleem. Na afscheid genomen te hebben van mevrouw Patzalt, de eigenaresse van hotel Wallseerhof, nog even inkopen gedaan in de supermarkt.
Frau Patzalt heeft een mooie citaat:
“Als je wandelt op de Jakobsweg, dan bidt je met je voeten en tegelijkertijd geniet je van al het moois dat God geschapen heeft. Pelgrimeren is bidden met je voeten.”
Onze rugzak met jakobsschelp spreekt tot de verbeelding en een gesprek met de lokale bevolking volgt. En dan weer op pad. Net buiten Wallsee, waar de Jakobsweg een pad volgt langs een uitloper van de Donau, worden we aangesproken door een man met zijn hond. Hij komt zojuist terug van dat pad en meldt ons dat het pad verderop onder water staat. We hadden zelf ook al gezien dat bomen en struiken langs de oever flink onder water stonden. De dag ervoor was het pad nog wel toegankelijk, maar vandaag niet meer. We kunnen hier dus niet verder. Gelukkig gaven ze ons wel een alternatieve route. Wij hebben het advies opgevolgd en zijn de brug over gegaan richting het Donaukraftwerk Wallsee-Mitterkirchen. Daarvandaan hebben we de Donau over de Donauradweg gevolgd. Hierdoor is de afstand naar St. Pantaleon een stuk korter geworden en hebben we meer over asfalt gelopen. Bij hoog water en zeer slecht weer is dit een goed alternatief. Bij goed weer kun je vanaf Wallsee de bordjes van de Jakobsweg volgen en gaat de route via Strengberg. In 2012 zijn we van plan om dit gedeelte alsnog met de GPS te lopen. Bij Unterau verlaten we de Donauradweg en via Au pakken we net na Mitterau de route weer op. Vanaf hier kun je de GPS track weer gebruiken. Via het gehucht Weinberg lopen we afwisselend door akkervelden en het bos naar Erla. Fazanten vliegen verschrikt op. Nog eventjes en we bereiken St. Pantaleon, waar onze accommodatie aan de Jakobsweg ligt.
Eindelijk droog. We stappen de deur uit en kunnen meteen verder op de Jakobsweg. Vlak voor Marksee zien we de restanten van wat mogelijk eens een viskwekerij is geweest. Over asfaltweggetjes die regelmatig veranderen in landweggetjes lopen we door de velden richting Pyburg. Vlak voor dit dorp zien we een groot betonnen gebouw staan, de Enns Kraftwerk. We horen het water al zeer krachtig stromen en als we even later op de brug staan, zien we het water ook met geweld via de bypass naar beneden storten. We gaan verder over een pad langs het spoor en steken de Donau over naar Mauthausen. Hier is een groot winkelcentrum met supermarkt waar je nog inkopen kunt doen. Na circa 2 km verlaten we de Donau en volgen een pad naar het monument Mauthausen. Na een pittig klimmetje zien we rechts het beruchte concentratiekamp Mauthausen liggen. Linksom het kamp gaan we verder, hier zien we veel monumenten uit verschillende landen staan, om zo de mensen te gedenken die in dit kamp omgebracht zijn. Over de zogenaamde “Dode Weg” vervolgen we onze route. Over deze weg werden de gevangenen naar beneden gebracht en werden daar gedwongen te werken. Bij het lezen van de teksten die langs de route staan werden we heel stil, de daden zijn zo gruwelijk, dat kunnen we hier niet beschrijven.
Enigszins verdrietig vervolgen we onze weg naar St. Georgen an der Gusen. Dit is tot aan Linz de laatste plaats waar nog inkopen gedaan kan worden. We dalen af naar Abwinden en waar de route rechtsaf het water oversteekt, gaan wij rechtdoor naar onze accommodatie (700 meter verderop).
De Donauradweg is leuk voor fietsers, maar minder leuk voor wandelaars. Net over de brug bij Abwinden schijnt er een mogelijkheid te zijn om naar beneden te gaan en dan onder de brug door om het pad te vervolgen. In 2010 waren ze hier aan het werk en hebben we deze mogelijkheid gemist. Iets verderop is er rechts van de geasfalteerde Donauradweg een parallel lopend onverhard pad, dat ook gevolgd kan worden. Hierbij moet u wel goed het hoofdpad in de gaten houden. Wij hebben zowel over de Donauradweg als over het onverharde pad gelopen. De stad Linz zien we al ruim van te voren liggen, maar toch moet er nog circa 15 kilometer gelopen worden voordat we in de stad zijn. Onderweg zien we regelmatig dat er bevers aan het werk geweest zijn, maar de bevers zelf hebben we helaas niet gezien. Op circa 8 km voor Linz verlaten we de Donauradweg om het laatste gedeelte naar Linz af te leggen over een onverhard pad door het natuurgebied de Pleschinger Au. Bij de vijfde brug klimmen we omhoog om vervolgens links af te slaan naar Linz Hauptplatz. Op dit plein hebben we bij de VVV de pelgrimsstempel gehaald. Volgens een plattegrond met daarop de Jakobsweg door Linz is het nog 2808 km naar Santiago de Compostella.
Download hier voor dit traject de GPS track: Traject-3-Melk-Linz.zip (702 downloads)